25 Σεπ Για τις εξελίξεις στο Αρτσάχ και τη μοίρα των Αρμενίων
«Πρόσταξε ο φονιάς, πρόσταξε μ’ οργή, τούτο τον λαό σβήστε απ’ τη γη»… Και η Αρμενία συνθηκολόγησε. Το Αρτσάχ θυσιάστηκε. Έπειτα από την απομόνωσή τους και τη νέα στρατιωτική επίθεση των Αζέρων, χιλιάδες Αρμένιοι εγκαταλείπουν αυτή την στιγμή τα ιστορικά τους εδάφη, αρνούμενοι να ζήσουν υπό τη διοίκηση του Αζερμπαϊτζάν και φοβούμενοι την επερχόμενη εθνοκάθαρση. Η εξέλιξη αυτή θέτει σε κίνδυνο ακόμα και την υπόσταση του ίδιου του κράτους της Αρμενίας, που παρεμβάλλεται στον άξονα Τουρκίας-Αζερμπαϊτζάν. Με την αποχαλίνωση Τούρκων και Αζέρων, την παθητική-τιμωρητική στάση του Κρεμλίνου και την αδυναμία δράσης (αλλά και την έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού) εκ μέρους της Δύσης, οι αδελφοί Αρμένιοι και το κράτος τους αποτελούν βορά στις ορέξεις των γειτόνων τους.
Οι Αρμένιοι πληρώνουν τις επιλογές τους, και δη του Πρωθυπουργού Νικόλ Πασινιάν, τόσο ως προς την εσωτερική πολιτική και τους στόχους του κράτους όσο και ως προς τους γεωστρατηγικούς προσανατολισμούς. Καλώς ή κακώς, η περιοχή ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Συνεπώς, η επιλογή Πασινιάν για απομάκρυνση από τη Μόσχα και προσέγγιση με το ΝΑΤΟ φαίνεται να καθόρισε τη μοίρα του μαρτυρικού θύλακα.
Η Μόσχα, που έτσι κι αλλιώς επιχειρεί «άνοιγμα» στον μουσουλμανικό κόσμο, δεν ανέχεται άλλον έναν περιφερειακό δορυφόρο της Δύσης. Η Ευρώπη μοιάζει εγκλωβισμένη στην εξάρτησή της από το αζερικό φυσικό αέριο και ανίκανη να αντιληφθεί τη σημασία της Αρμενίας ενόψει των νέων γεωπολιτικών πραγματικοτήτων που δημιουργούνται. Ο αρμενικός λαός μόνος, αντιμέτωπος και με την ανικανότητα της ηγεσίας του, καλείται για άλλη μια φορά στη μακραίωνη ιστορία του να παλέψει για την επιβίωσή του. Την εθνική, αλλά και τη βιολογική του επιβίωση. Εγκαταλείπει εδάφη, αφήνει πίσω κόπους και όνειρα και οχυρώνεται στη μητρόπολη. Αλλά συνεχίζει να ελπίζει, να πιστεύει και να αγωνίζεται. Στον αγώνα αυτό οφείλει ο κάθε ελεύθερος άνθρωπος να σταθεί αλληλέγγυος. Καθένας όπως μπορεί. Όχι μόνο γιατί η μοίρα των Αρμενίων μας αφορά ως μέρος των διεθνών συσχετισμών. Αλλά και επειδή η επικράτηση της ιστορικής δικαιοσύνης και η ελευθερία (ατομική και συλλογική) είναι αξίες που πρέπει να διαφυλάξουμε για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ιδίως εμείς, που μέσα στους αιώνες αναγάγαμε τα στοιχεία αυτά σε εγγενή τμήματα της ιδιοσυγκρασίας μας. «Όλοι στη γραμμή κι όλοι μας μαζί…» Ζήτω η Αρμενία και η Λευτεριά!